1. Więcej jest bowiem zaparcia się w wiernym zastosowaniu się do woli cudzej, niż w zniesieniu cierpienia nałożonego sobie dobrowolnie. Pisma 1 t. I s. 77.
2. Tak jak ja pojmuję wymagania Boże względem Zgromadzenia, którego kierownictwo podobało się Panu Jezusowi mnie polecić, potrzebuje On od wstępujących doń osób zaparcia się siebie, tj. nie szukania w niczym siebie, prostoty i prawdy. Inne zaś wady więcej szkodzą samej osobie niż sprawie Bożej. Listy – 6 z 19 VII 1889.
3. Przechowajcie tylko ducha zupełnego zaparcia się i gorącej miłości Boga i bliźniego, a będziecie wierne waszemu powołaniu. Listy – 1 nr 39.
4. Wszędzie i zawsze zaparcie się i miłość woli Bożej winny górować w naszych sercach nad wszelkimi innymi względami. Listy – 1 nr 41.
5. Nie wahamy się przeto gwałt sobie zadać, aby ujarzmić buntującą się naturę i pod panowanie łaski ją poddać, gdyż bez boju nie ma zwycięstwa, a tylko zwycięzcę czeka nagroda. Pisma – 3 s. 397.
6. Tam jest największa zasługa, gdzie wykonanie czegokolwiek wydaje się trudne, gdzie nie doznaje się duchowego zadowolenia, ponieważ w tym wypadku człowiek niczego nie ma swojego, ale dokonuje dzieła z dokładnością i cierpliwością, bo taka jest wola Boża. Pisma – 6 Wieczór 3 s. 193.
7.Nie cuda zewnętrzne, co zdumiewają tłumy, lecz ukryte i Bogu jednemu wiadome cuda zaparcia się, miłości i pokory stanowią konieczny warunek apostolskiego powodzenia. Pisma – 1 t. I s. 5.
SZUKAJ OPARCIA W BOGU
8. Sprawy Boże mają to do siebie, że rozwijają się w cichości i niepostrzeżenie, częstokroć na przekór wszelkim ludzkim oczekiwaniom. Listy – 5 z 13 II 1877.
9. Doskonałość i pokora tak ścisłymi więzami kojarzą się z sobą, że pracując nad zdobyciem pokory, rzucamy w duszę nasiona wszystkich cnót chrześcijańskich. Listy – 1 nr 13.
10. Wszyscy bowiem potrzebujemy siły z wysoka do spełnienia naszych powinności. Kto zaś jej potrzebuje najwięcej – Bogu jednemu wiadomo. Listy – 4 z 23 I 1859.
11. Człowiek nic nie może sam przez się, ale Bóg wszystko z nim może siłą swej łaski. Listy – 1 nr 21.
12. Miłość Boża jest to zupełne zaparcie się samego siebie. Zapomnieć zaś o sobie umie tylko prawdziwa pokora. Listy – 1 nr 13.
13. Nędza nasza to tron miłosierdzia Bożego. Człowiek jest narzędziem Wszechmocnego. Im nieudolniejsze narzędzie, tym jawniej uwydatnia się Wszechmocność Mistrza. Listy – 17 z 7 II 1876.
14. Współpracowanie człowieka wyłącza wszelką żądzę szczególnych zalet i przymiotów, boć im więcej naszego, tym mniej Bożego. Listy – 17 z 7 II 1876.
15. Nie wzdrygaj się na widok swej nędzy. Kochaj się raczej w swym ubóstwie, bo to jest jedyny nasz tytuł do wsparcia. Listy – 17 z 7 II 1876.
16. Uniżajmy się nie tylko pod mocną ręką Stworzyciela, co pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje, lecz i przed wszelkim najułomniejszym człowiekiem, na wzór i dla miłości Chrystusa, gdyż tylko naśladując Jego pokorę na ziemi, chwały też Jego uczestnikami stać się zdołamy w niebie. Pisma – 1 t. I s. 190-191.
17. Pokora jest najlepszym sposobem zdobywania serca. Pisma – 6 Wieczór 2 s. 190.
18. Dla nabycia pokory postanówmy nigdy nie głosić własnych zalet lub dobrych uczynków, nie uskarżać się na ludzką względem nas niesprawiedliwość. Pisma 3 s. 161.
19. Naśladujmy Zbawiciela nie tylko w jego pokorze i cichości, ale też w szlachetnej i mężnej prostocie, z jaką wszędzie i zawsze daje świadectwo prawdzie. Pisma – 1 t. II s. 129.
20. Najdoskonalsze nawet formy, nie wypływające z treści ducha, sprzeciwiają się wymaganiom Bożym względem was, gdyż nie zgadzają się z prawdą. Listy – 1 nr 14.
21. Prostota, co obok pokory i zaparcia się stanowi jedną z najprzedniejszych cech ducha Rodziny Maryi, jest nie czym innym, jak postępowaniem zawsze w prawdzie, tak iżby wewnętrzne usposobienie odpowiadało wiernie uczynkom zewnętrznym. Listy – 1 nr 14.
22. Nic tak kwestii nie zaciemnia i miłości braterskiej nie psuje, jak owe zarozumiałe i uparte obstawanie przy swoim zdaniu. Pisma – 1 t. II s. 131.
23. Obstawanie przy swoim zdaniu, a potępienie wszelkiego przeciwnego mniemania w kwestiach, gdzie każdy mylić się może, byłoby dowodem zarozumiałości i samowoli. Pisma – 1 t. II s. 131.
24. Prawdziwie chrześcijańska, tj. pokorna i pełna skromności mądrość, nie dowierza sobie, gdyż wie, że łatwo omylić się może. Pisma 1 t. II s. 131.
25. Tam, gdzie obu stronom chodzi o prawdę, nie o tryumf, błądzący chętnie odstąpi od swego zdania, skoro podobną gotowość i w przeciwniku spostrzeże. Tym więc sposobem i prawda się wyświeca i miłość chrześcijańska nie nadwyręża. Pisma – 1 t. II s. 131.
26. Tam, gdzie wyznanie prawdy mogłoby z powodu ludzkiej złości wielkie sprawić szkody, godzi się, a nawet należy na wzór Chrystusa milczeć, ale nie godzi się nigdy mówić rzeczy przeciwnych, celem wprowadzenia w błąd pytającego. Listy – 1 nr 14.
CZYŃ WSZYSTKO Z MIŁOŚCI KU BOGU
27. Pomiędzy miłością a zaparciem się zachodzi tak ścisły związek, jak między skutkiem a przyczyną, tak iż kto ukocha doskonale Boga, ten i zaprze się też doskonale samego siebie. Listy – 1 nr 32.
28. Ze stopnia zaparcia się najpewniej sądzić można o stopniu miłości i tego właśnie probierza używać winniśmy przy ocenianiu naszego postępu w miłości Bożej. Listy – 1 nr 32.
29. Miłość żyje ofiarą. Nie kocha, kto nie poświęca się dla umiłowanego. Niebieski Oblubieniec chce od was ofiary zupełnej, ofiary ustawicznej, ofiary bez granic... Chce byście w niczym nie szły za własnym upodobaniem nawet w wyborze krzyża, chociażby ten, który obierzecie był stokroć cięższy od tego, jaki On sam na ramiona włożyć wam pragnie. Listy – 1 nr 32.
30. Miłość rodzi ofiarę, a bez ofiary niepodobna ani pojąć, ani spełnić obowiązku. Listy – 4 z 10 VIII 1853.
