1. Miłość jest głównym warunkiem zgody, siły i pomyślności. Pisma – 5 s. 58.
2. Kto siebie i innych z Chrystusem porównywa, przed tym nikną małe różnice zachodzące między ludźmi i ten tylko wszystkich bliźnich za braci uznać może. Listy – 4 z 7 V 1847.
3. Tylko duch poświęcenia zabliźnia rany, jedna powaśnionych i kojarzy na nowo potargane związki. Listy – 2 z 31 I 1857.
4. Przyjaźń jest jednym z najcenniejszych darów Nieba, jeśli to będzie prawdziwie chrześcijańska przyjaźń. Na to zaś, aby taką była, trzeba koniecznie, by celem jej było wzajemne udoskonalenie przez gorliwe dopomaganie sobie w naśladowaniu Chrystusa. Pisma – 1 t. II s. 169.
5. Nam zwłaszcza, cośmy się całkowicie na służbę Chrystusowi oddali, nie godzi się innego celu w przyjaźni zakładać nad ten, by sobie nawzajem do postępu w cnotach dopomagać. Pisma – 1 t. II s. 170.
6. Uciekajmy od pochlebców, a szukajmy szczerych i bezinteresownych przyjaciół. Pisma – 1 t. II s. 170.
7. Jako niepodobna jest kochać Boga nie kochając bliźniego, tak równą jest niemożebnością miłować duszę bliźniego nie troszcząc się wcale o jego ciało. Pisma – 1 t. II s. 117.
8. Gościnność jest ofiarą, gdyż poświęca własną korzyść i dogodność dla potrzeby bliźniego. Pisma – 1 t. II s. 125.
ODPOWIEDŹ NA WEZWANIE BOŻE
9. Dziś, więcej niż kiedyś, pamiętać wam o tym potrzeba, że Królestwo Boże w was jest; żadne zewnętrzne okoliczności nie zdołają go wam ani dać, ani odjąć. Listy – 12 (1889).
10. Królestwo Boże w nas jest. Nosząc je zaś w sercu, czegóż jeszcze pragnąć, albo czego możemy się obawiać. Listy – 17 z 28 b.m. 1878.
11. Niech tylko Pan Jezus króluje bez podziału w sercach waszych, a nic na świecie pokoju wewnętrznego i wesela miłującej, i umiłowanej oblubienicy, zakłócić w duszach waszych nie zdoła. Listy – 12 (1889).
12. (Jezus) królować będzie w sercach waszych, kiedy wszystkie władze duszy i ciała w uciszeniu i kornym poddaniu się oczekiwać będą na skinienie Oblubieńca i Króla waszego. Listy – 1 nr 41.
13. Kto chce być prawdziwym naśladowcą Chrystusa, winien bez wahania poświęcić wszystko, co mu staje na przeszkodzie do zjednoczenia z Nim. Pisma – 1 t. II s. 130.
14. Dusza, pragnąca poświęcić się na wyłączną służbę Bogu, powinna koniecznie miłować modlitwę, umartwienie i miłosierdzie, jeśli chce wywiązać się wiernie z obowiązków swego powołania. Listy – 1 nr 35.
15. Światowego zaś ducha nie pozbędziecie się inaczej jak wprowadzając do serca ducha Ewangelii. Pisma – 1 t. II s. 66.
16. Wszystkim zakonom wspólne są trzy śluby: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, w których zawiera się to wszystko, co najdotkliwej krzyżuje naszą skażoną naturę. Pisma – 1 t. II s. 50.
17. Wszyscy mamy obowiązek uczcić powołanie zakonne w każdej duszy wezwanej przez Pana, dopomagając jej do udania się za głosem Oblubieńca. Pisma – 1 t. II s. 50.
18. Na śluby zakonne zapatrywać się będziemy jako na potężną raczej dźwignię, co w niewolę podbijając ciało ducha wyzwala i ku niebu wznosi. Pisma – 2 s. 204.
19. Zasadniczą cnotą tego stopnia miłości jest wspaniałomyślność, nie znająca żadnych granic ofiary. Pisma – 1 t. II s. 50.
20. Nie ma ważniejszego w pracy wewnętrznej zadania nad wykształcenie serca, tj. nad nauczenie go – co, jak i dlaczego ma miłować. Pisma – 1 t. II s. 28.
21. Posiąść zatem miłość, jest to posiąść wszystko, bo posiąść samego Boga. Zagasić ją zaś w sercu – jest to postradać więcej niż cały świat, bo postradać źródło żywota, a pogrążyć się w przepaść śmierci i zguby. Pisma – 1 t. II s. 28.
22. Chcąc przeto prawdziwie po chrześcijańsku wykształcić serce, trzeba nauczyć je kochać Boga nade wszystko, a w Nim tylko i dla Niego miłować naszych bliźnich. Pisma 1 t. II s. 30.
23. Gdzie bowiem myśl nasza najchętniej przebywa, tam też jest i serce nasze. Myślimy mimo woli o tym skarbie naszym, do którego serce nasze przylgnęło. Listy – 1 nr 20.
24. Nie pozwólcie sercu waszemu zająć się czymkolwiek, co do powołania waszego nie należy, bo choćby to były skądinąd najlepsze rzeczy, to dla was są one niewątpliwie szkodliwe, jako leżące poza zakresem woli Bożej względem was. Listy – 1 nr 3.
25. Czyje serce skażone, ten wszędzie czuje skażenie, a czyje oko nieczyste, ten widzi brud dookoła. Czysty zaś wzrok i zacne serce nigdzie niegodziwości nie podejrzewają. Pisma – 1 t. I s. 281.
26. Jedna jest tylko prawdziwa niezależność – to oderwanie serca od wszystkiego co doczesne. Listy – 4 z 23 I 1859.
27. Błogosławieństwa Pańskie inaczej się objawiają niż pomyślności światowej. Listy – 16 ze I 1874.
28. Dość poślubić Bogu ubóstwo, czystość i posłuszeństwo, by przez to samo wydać się na dobrowolne i ustawiczne zewnętrzne i wewnętrzne krzyże. Pisma – 1 t. II s. 49.
29. Ślubując ubóstwo, pracę i poniżenie, wcielacie się niejako duchem w Przenajświętszą Rodzinę. Pisma – 2 s. 260.
30.O, zaiste wielki to musi być skarb – to ubóstwo, kiedy posiada takich miłośników jak Jezus i Maryja. Pisma – 3 s. 147.
31. Prawdziwa niezależność majątkowa opiera się na ograniczeniu potrzeb, a nie na mnożeniu dochodów. Listy – 11 z 6 V 1872.
