1. Wyzujmy się wcześnie i dobrowolnie ze wszystkiego, co z tej strony mogiły pozostawić będziemy musieli, a wówczas gdy nadejdzie śmierć nie przedstawi się nam ona jako wróg nieubłagany, lecz jako wierny sprzymierzeniec i przyjaciel, co po znojnej pielgrzymce zwiastuje nam spokój, odpoczynek i wiekuiste wesele. Pisma – 1 t. II s. 37.
Pracuj póki czas
3. Naśladować Jezusa, by się przemienić w Jezusa – oto alfa i omega doskonałości chrześcijańskiej i jedyny cel pracy wewnętrznej. Pisma – 1 t. II s. 114-115.
4. Każdy wiek, każdy stan, każde powołanie znajdzie dla siebie doskonały wzór postępowania, skoro z pokorą i miłością wpatrzy się w odpowiednią epokę Zbawiciela. Pisma 2 s. 153.
5. Praca odrodzenia wewnętrznego może się wprawdzie odbywać łatwiej lub trudniej przy pewnych okolicznościach, ale nigdy i nigdzie nie może się stać niemożebną. Listy – 5 z 8 XI 1874.
6. Niech więc każda pojedyncza dusza wyniszczy w sobie wady i niedoskonałości, a zaszczepi natomiast wszystkie cnoty odpowiednie swemu stanowi, a jednocześnie i postać całego świata się odmieni. Listy – 5 z 11 VIII 1874.
7. Od szczęśliwego dokonania pracy wewnętrznej nie tylko zależy nasze własne zbawienie, lecz i pomyślny owoc naszego apostolstwa, a więc chwała Boża i zbawienie dusz. Pisma – 1 t. s. 43.
8. Stać się podobnym Chrystusowi, przeistoczyć się, że tak powiem w Niego – oto szczyt ludzkiej godności, do którego powinniśmy zmierzać. Pisma – 1 t. I s. 273.
9. Czyńmy w każdym wypadku to, co sądzimy, że i Chrystus uczyniłby na naszym miejscu, a możemy być pewni, że nigdy nie odejdziemy daleko od naszego Wzoru. Pisma – 1 t. I s. 53.
10. Słowa wprawdzie wzruszają, lecz tylko przykład pociąga. Pisma – 1 t. I s. 147.
11. Każda cnota chrześcijańska zawiera w sobie tajemną siłę, co duszę umacnia i zagrzewa do nowych czynów miłych Bogu. Pisma – 2 s. 29-30.
12. Doskonałości nie zdobywa się jednorazową ofiarą, lecz tylko wytrwałą i ustawiczną pracą. Pisma – 1 t. I s. 46.
13. Stokroć łatwiej jest utrzymać się w pierwotnej gorliwości przez ciągłą pracę wewnętrzną, niż raz ją utraciwszy na nowo ją odzyskiwać. Pisma – 1 t. I s. 53.
14. Im bardziej ktoś wzniesie się w doskonałości chrześcijańskiej, tym bardziej jego praca stanie się skuteczna. Listy – 9 ze I 1862.
15. Naszym hasłem będzie odtąd: budować a nie burzyć, pracować a nie buntować się, i bylebyśmy tylko każdą rzecz poczynali z Bogiem i w Bogu, Bóg także będzie z nami. Listy – 9 ze I 1862.
16. Gdyby nawet istotnie praca wasza nie na wiele się przydała, to wy odpowiecie nie za jej wartość, lecz za sumienność w jej wykonaniu. Listy – 1 nr 41.
17. Doskonałość chrześcijańska – to strome i wyniosłe wzgórze i na samym tylko jego szczycie można znaleźć miejsce odpoczynku; że zaś szczyt do Niebios sięga, po przebyciu więc tylko doczesności godzi się szukać wytchnienia. Pisma – 1 t. I s. 44.
18. Śmiało więc przyłóżcie rękę do pługa, wstecz się nie oglądając, lecz wzrok i serca wciąż wznosząc ku niebu, skąd przychodzi światło i moc. Listy – 5 z 31 I 1875.
19. Nie pragnijcie, by to lub owo koniecznie się udało, ani też martwcie się zbytecznie jakim bądź niepowodzenie. Pamiętajcie, że Opatrzność rządzi, a nas używa tylko za narzędzie. Listy – 1 nr 3.
20. Nie z tego przeto zdamy rachunek jak się nam powiodło, ale z tego o ile szczerze i sumiennie pracowaliśmy, bo to tylko jest w mocy naszej. Listy – 1 nr 3.
21. Doskonałość chrześcijańską porównują zwykle do gmachu, którego fundamentem jest pokora, a szczytem doskonała miłość, rozmaite cnoty kamieniami, z których gmach się buduje. Pisma – 4 s. 63.
22. Weźcie się szczerze do wprowadzenia w życie przepisów Reguły, a sprawicie mi największą pociechę, o jaką nie przestaję się modlić. Listy – 7 z 30 I 1895.
23. Każdy, kto choć trochę pracował nad sobą wie, że najlepszą miarą postępu w doskonałości jest rozwinięcie ducha modlitwy. Listy – 1 nr 27.
24. Skupienie ducha, modlitwa i rozmyślanie są koniecznym warunkiem do naśladowania świętych. Listy – 1 nr 27.
25. Świętość osobista i doskonałość stanu są to dwie rzeczy całkiem różne; uświęcić się bowiem można w każdym stanie przez wierne pełnienie przywiązanych doń obowiązków i w każdym też stanie można się stać winnym potępienia, skoro się obowiązkom tym sprzeniewierzy. Pisma – 1 t. I s. 23.
26. Uświęcać wszystkie sprawy ofiarując je Panu, głos Boży w głosie najmniejszego obowiązku słyszeć, wolę Bożą w każdym dopuszczeniu uznawać i jako taką całym sercem ją miłować – oto bezpieczna droga do zbawienia, którą w każdym stanie postępować należy. Listy – 4 z 23 I 1859.
27. Co można trzeba robić, bo czas pracy już niedługi, oby tylko dobrze skończyć. Listy – 14 z 21 VI 1895.
28. Pracujmy póki czas, aby na sądzie ostatecznym, gdy zatrąbi Anioł Zmartwychwstania, znaleźć się po prawicy Baranka. Najpewniejszą zaś do tego drogą jest naśladowanie Najświętszej Panny za życia, gdyż ten tylko podobny Jej będzie w chwale, kto i w cnotach stał się jej podobny. Pisma – 3 s. 333.
USIŁUJ ZREZYGNOWAĆ Z WŁASNEGO „JA”
29. Praca nasza osobista sprowadza się do wyzucia z siebie, gdyż reszty dokonuje sam Pan. Listy – 17 z 7 II 1876.
30. Im całkowiciej człowiek wyzuje się z własnej miłości, z własnego osądu i z własnej woli, im jaśniej pozna, im goręcej umiłuje, im wierniej spełni wolę Bożą, tym doskonalej odpowie swemu powołaniu. Pisma – 1 t. I s. 18.
31. Pierwszym warunkiem szczerego nawrócenia jest zaparcie się własnej woli, własnego sądu i miłości własnej, by chcieć sądzić i miłować tylko sercem – niejako Chrystusowym. Listy – 8 z 3 II 1875.
